tıncıxmaq

f. məh. Çətinliklə nəfəs almaq, nəfəsi təng olmaq. Qızdırmadan tıncıxmaq. – İstidən ürəkləri tıncıxanlar (f. sif.) da divarlara dalbadal tüpürüb canlarını rahat edirdilər. Ç.. <Əsgərin> nəfəsi tıncıxdı, artıq dayana bilməyib, Kosa ilə danışmağa girişmək qərarına gəldi. S. R..